ROLMODELLEN?

Er gaat heel veel fout in het proces van werving en selectie. Een nieuwe en vooral goede medewerker, vind je doorgaans niet via de sociale media. Het afstruinen van de grote etalage die LinkedIn heet, vind ik een zwaktebod. Een etalage, dus window dressing in optima forma. Soms – of inmiddels misschien wel vaak – kom ik bekenden tegen en als ik dan eens even naar die profielen kijk, dan kan ik doorgaans een glimlach niet onderdrukken. Want het klopt zelden. Hele periodes worden verdonkeremaand, en erger.

Dit stukje is op 27/02/2023 gecontroleerd en waar nodig geactualiseerd. Echter, die actualisatie was niet nodig. Het is alleen maar nóg schrijnender geworden. Maar ook: ‘who cares’?

Trouwens, soms heb ik heel andere beleving bij LinkedIn en maakt het mij misselijk. Zoveel eigenwaan. En dan die duimpjes, de felicitaties. Als je even gaat kijken wie dat zijn en waarom ze dat doen, dan zijn de verbanden heel snel gelegd. Ze smeken om een beetje aandacht. Willen als leverancier, dienstverlener of als (eeuwige) werkzoekende laten weten dat ze toch zo betrokken zijn. Maar na het elektronische duimpje zijn ze dat alweer snel vergeten, en wacht het volgende profiel. Zo wordt er vrolijk of angstig, maar vooral onzeker, voortdurend in de rondte geklikt. Het is de tijd. Betekenisvolle aandacht en warme gevoelens voor de prestaties, dan wel het welzijn van de ander, blijkt niet uit een geautomatiseerde notitie. En ook niet uit één, twee of voor mijn part vijf woordje(s). Ik heb met velen te doen. Ik meen het. Dus dat helpt niet bij een professionele beoordeling.

Maar wie zitten er dan aan de andere kant van de tafel, de zogenaamde ‘recruiters’. Wie zijn dat? Via de nieuwsbrieven die hier dagelijks binnenkomen, kun je je daar gemakkelijk een beeld bij vormen. Het zijn vooral jonge vrouwen. Werf& laat er regelmatig de nodige aan het woord, die vanuit verschillende invalshoeken allemaal heel erg op elkaar lijken. En tot mijn stomme verbazing lees ik dat ze “het cv” allemaal goed doorlezen. Joh! En ze schrijven al op voorhand een paar vragen op. Nog zo’n ontboezeming van de mensen die er verstand van hebben, en zelfs als rolmodellen worden opgevoerd (we kunnen er wat van leren, het geeft inspiratie): “Ik maak notities in mijn kandidatenboekje”. Nooit geweten dat je dat kunt doen, het geeft echt inzicht. Dankjewel.

Eén van de weinige heren die daar ook aan het woord komen, geeft aan dat hij de vacaturetekst heel goed afzet tegen ‘het cv’. En weer een dame is blij als de kandidaat zowaar zelf met een paar vragen komt. Indrukwekkend vind ik de opmerking, dat niet alleen de werkgever een inschatting maakt van de “match”, maar dat dat voor de kandidaat ook geldt.

Laat ik maar ophouden. Voorstellingsvermogen en verbeelding, iets van luciditeit, de verrassing en de confrontatie zijn plekken die volledig onbekend zijn. Dan zullen ze dus ook niet worden opgezocht. Laat ik dat nu net het uitgangspunt vinden voor een kandidateninterview.

Maar ik wil niet geheel negatief eindigen. Er is toch een mevrouw bij die het volgende meldt: “Veel interessanter vind ik het om erachter te komen wat er schuilgaat achter een cv. Welk gedrag laat de kandidaat bijvoorbeeld zien in verschillende situaties? Wat is de leercurve van de kandidaat? En hoeveel rek zit hier nog in?”. Hoera!

Maar dat zij de uitzondering is die de regel bevestigt, impliceert meteen het waarom van mijn allereerste zin hierboven. Graag wat meer diepgang en heel veel meer kwaliteit in professionele beleving. In plaats van het doorlezen van ‘het cv’ en die profielen op LinkedIn.

Mechanisch, in plaats van het spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen.