EEN BEETJE VERBEELDING, ALSJEBLIEFT

Zoveel problemen op de arbeidsmarkt. Geen mensen, hoor je overal. Maar bekijk het eens door een andere bril. Ga weg van al die doemscenario’s. Maak van iedere bedreiging ook een kans. Migranten zijn geen probleem, maar een onderdeel van de oplossing. Zij kunnen helpen om al die gaten tenminste een beetje te dichten. Vergrijzing? Prima, kunnen we gebruiken. Seniore mensen die op de bank zitten, die we misschien hier een daar wat moeten trainen, maar die heel goed inzetbaar zijn. Een beetje verbeelding, alsjeblieft. Ga weg van dat hokjesdenken en de kretologie van “passie”, “enthousiasme” en “reageer dan snel”.

LinkedIn is niet de oplossing, maar steeds meer het probleem. De potjes en de dekseltjes, die maar niet op elkaar willen passen. Paniek slaat toe, we moeten iets. Teleurstelling ligt niet op de loer, maar is aan de orde van de dag. “We” weten het niet (meer). Terwijl het toch betrekkelijk eenvoudig is. Als er geen vis meer in de vijver zit, moet je ergens anders gaan vissen. Al die dure en nóg smaakvollere lokvoeders slaan dus helemaal nergens op. Waar niet is verliest de keizer zijn recht.

Zoek dus ander viswater, waarbij dat extra lastig is omdat van overheidswege ieder potentieel succesvol beleid afwezig is. Bedrijven, mensen, kunnen het niet alleen voor zichzelf oplossen. De sleutel ligt ergens in het politiek/maatschappelijke moeras. Maar we horen daar niets over tijdens al die tot nog toe volledig vruchteloze pogingen om iets van een regering op te tuigen. Geen beleid, geen oplossingen. Zoek het maar uit.

Ondanks alles is er hoop, want ‘we’ zoeken het dan inderdaad zelf wel uit. In een door mij serieus genomen, professionele nieuwsbrief van de hier vaker aangehaalde Intelligence Group, lees ik dat we de beste arbeidsmarkt ooit hebben:

+ de meeste banen;

+ de minste werklozen;

+ de hoogste arbeidsparticipatie;

+ een sterke looncurve;

+ een werknemersmarkt.

Of we daarmee zo blij moeten zijn, het ‘de beste’ moeten noemen, dat vraag ik mij op z’n minst af, trouwens. Een zogenaamde werknemersmarkt leidt maar al te vaak tot luiheid, gemak en gebrek aan focus en concentratie. Het kan niet op. Meer salaris, inflatie, vrije dagen, korter werken, consumeren, opeten en genieten. Met dat laatste is helemaal niets mis, maar “play hard” kan niet zonder “work hard”. Of is dat in the end een opvoedingsdingetje? Het gaat immers allemaal vanzelf. Minder goed presteren mag en kan, want ‘ze kunnen toch niet zonder me’. Inderdaad, ‘ze’ en ‘mij’. Maar hoe zit dat dan met ‘we’, of is dat alleen die vrijmibo?

Ik lees in datzelfde stuk ook dat er 20.000 ‘bureaus’ zijn en 2.500 ‘jobboards’. Daar wordt (wel) aan de weg getimmerd, omdat iedere kip zijn graantje wil meepikken. Dat noemen we al wat langer de jungle. Ondertussen functioneert het UWV, inclusief hun eigen site werk.nl niet of nauwelijks. Dat bedoel ik dus, wat gebeurt er van overheidswege, beleidsmatig, nationaal? Immers, slechts 8% van alle potentiële arbeids- en kennismigranten in Europa kijkt serieus naar Nederland. Kán dat nou?

Een betere selectie, flexibeler maar ook kritischer in plaats van paniekgedreven. Zorgen voor – en anderzijds op zoek gaan naar – duurzaam prettig werk, met opleidingsmogelijkheden en reële carrièreperspectieven. Inzet wordt beloond. Met elkaar plezier beleven. Zorgen dat het klopt, dat het past, dat het loopt. In plaats van het ene gat met het andere te vullen. Een planning die geen planning meer is, gebrek aan tijd en aandacht en dus aan energie.

Het gaat niet om meer of langer, maar om beter. Dat scheelt in ziekteverzuim en jaagt niet alleen de productiviteit op een gezonde manier omhoog. Inzet en persoonlijke groei worden vanzelfsprekend in plaats van ‘ik moet’.

Wie?