Er is enerzijds nogal wat media-aandacht voor mantelzorg. Pointer (KRO/NCRV) besteedde er eind vorig jaar bijvoorbeeld een heel programma aan. Werkende mantelzorgers, oftewel mensen die naast hun reguliere baan ook nog de verantwoordelijkheid dragen voor iemand, of zelfs meerdere personen, in hun omgeving. Gezondheid, thuis kunnen blijven wonen, maaltijdverzorging, aanspraak en gezelschap, schoonmaken en schoonhouden, ziekenhuisbezoek en mee naar de dokter. Of, hoe belangrijk is dat!, samen een dagje uitgaan. En dan niet in het (drukke) weekeinde, als de kinderen, de sportverenigingen en de eigen tuin alle aandacht al opslokken. Plus tijd voor jezelf, en zo.
Anderzijds, werkgevers onderschatten dit maar al te vaak. Nog sterker, ze weten meer dan eens helemaal niet dat er zoiets speelt bij hun werknemers. Het wordt onderschat. Ze praten wel, maar ze luisteren niet. Daar komt dat vaak op neer. Presteren, je teambijdrage en lever je überhaupt wel (genoeg)? Dat komt vaak wél terug in de functioneringsgesprekken, waarbij de privésituatie doorgaans onderbelicht blijft. Alles goed thuis? “Ja hoor.”
Natuurlijk, je bent als werkgever niet verantwoordelijk voor oma, die in het verzorgingshuis ligt weg te kwijnen vanwege gebrek aan aandacht en liefdevolle verzorging. Maar een beetje interesse in alle zorg, energie en tijd die je werknemer(s) daarin investeren, zou toch wel op zijn plaats zijn. Dat mes snijdt aan twee kanten. Niet alleen goed voor oma, maar ook voor de binding met je werknemer. En dus onderaan de streep goed voor de werkgever. Eigenlijk is het vreselijk dat dat laatste moet worden benadrukt, om de werkgever – of beter gezegd de leidinggevende – een beetje bij de les te krijgen. Want in de nodige nieuwsbrieven die gaan over personeelszorg en goed werkgeverschap, lees ik dat aandacht voor mantelzorg zichzelf terugbetaalt. Hmm, is dat nodig? Of heb je zelf ook nog gewoon een warm kloppend hart, zelfs als je voldoende mensen zou kunnen vinden en behouden?
De individualisering van de maatschappij. Voor de vorm doe je wat, omdat het kennelijk zo hoort. Maar het zou moeten zijn ingegeven door moraliteit, mentaliteit, attitude. Toch? Authentiek en oorspronkelijk. Dát zijn de organisaties waar je graag voor wilt werken.
Eén en ander geldt voor minimaal drie miljoen mensen (!) die mantelzorg combineren met een baan. Loodzwaar, “uitval” is dus geen zeldzaamheid. En dan te bedenken dat volgens Ingrid van Loon van Fello, een mantelzorgorganisatie die zowel individuele mensen als bedrijven begeleidt, één op de drie Nederlanders in 2040 mantelzorger is. Opnieuw een uitroepteken. Een ander veelzeggend cijfer is, dat 18% van het arbeidsverzuim verband houdt met mantelzorg.
Van Loon schetst een plezierig, optimistisch beeld: vergrijzing, capaciteitsproblemen in de zorg, geen mensen meer (een krimpende beroepsbevolking) en alle (andere) tekorten in de brede zorg.
Als werkgever liggen hier een paar mooie doelstellingen. Waarbij het een beetje cynisch is om vast te stellen dat als je dit correct en professioneel invult, en de individuele mogelijkheden tot het geven van de juiste mantelzorg faciliteert, dat ook ten goede komt aan het rendement van de onderneming. Daar hoeven niet allemaal en ellenlange protocollen aan ten grondslag te liggen. Liever niet zelfs. Informeer, vraag hoe het gaat. En hoe of je als ‘baas’ kan helpen. Geef die middag gewoon eens vrij. Of laat hem of haar dat dagje uit pakken. Stel je bedrijfsbus of vrachtwagen ter beschikking, samen met de chauffeur, om die verhuizing te regelen. Zo is er nog veel meer te bedenken. Niet omdat je Sinterklaas bent, maar omdat je goed werkgeverschap praktiseert.
Uit onderzoek blijkt, tot besluit, dat mensen hier geen misbruik van maken en dat collega’s hier ook niet moeilijk over gaan doen. Immers, hier helpen we elkaar. Een volgende keer ben jij aan de beurt. Dat heet binden en boeien.
Met elkaar, voor elkaar. Samen, met hart voor de zaak.
No Nonsense Consultancy | No Nonsense Mediation 